Vandaag weer een wondermooie dag gehad. Het begon vanochtend al, we werden wakker met lichte bewolking en een klein zonnetje. Eerst lekker ontbijten in het hotel, tanken aan de overkant en dan weer op pad.

We hadden maar een korte tocht voor de boeg, ongeveer 120 km. Dat lijkt weinig maar vanwege het rustige rijden en de vele fotostops hadden we toch flink wat tijd nodig.

We begonnen met een prachtige tocht langs het Oppstrynsvatnet, een groot meer. We rijden weer door kleine dorpjes met schattige kerken en volgen de oever van dit mooie meer. In de hoogte zien we steeds de gletsjers liggen.

We stoppen weer bij een mooi uitzichtpunt. De weg die we hierna moesten nemen bestond voor zeker driekwart uit tunnels, dat was wel jammer. Maar bij het uitzichtpunt stond een bord met uitleg over de Gamle Strynefellsvegen, een oude weg die we ook konden volgen. We moesten dan wel een redelijke omweg maken maar we hadden vandaag toch tijd genoeg. En van die beslissing hebben we geen spijt gehad!

Soms is de weg zelf de bestemming en dat geldt zeker voor Gamle Strynefjellsvegen. De schilderachtige route van West-Noorwegen naar het oostelijke deel van Zuid-Noorwegen is niet alleen verbluffend mooi, maar is ook aangewezen als beschermde weg. De weg zelf is een mijlpaal en een getuigenis van een meesterwerk van technisch ontwerp uit vervlogen tijden. Gebouwd door handenarbeid aan het eind van de 19^e eeuw straalt het een historische aanwezigheid uit. De oude weg biedt imposante contrasten in het landschap: in het oosten ronde vormen met het stempel van de ijstijd en in het westen steile berghellingen.

Wanneer het toerisme steeds belangrijker werd in de landelijke gebieden die grenzen aan de fjorden in de laatste decennia van de 19^e eeuw, ontstonden de eerste gedachten aan een weg over Strynefjellet. In 1881 werd daarom het besluit genomen om een weg aan te leggen, en migrerende arbeiders uit Zweden bundelden de lokale krachten om met de zware bouwwerkzaamheden te beginnen. De weg werd voltooid in 1894 en maakt nog steeds de indruk als relatief ongerept. Hier vind je lange rijen wachtstenen en de oude hand gebouwde droogstenen muren langs de weg. Dit zijn de vangrails uit een tijd waarin paarden en karren gebruikelijker waren dan auto's.

Het is werkelijk een prachtige tocht. Heel rustig, we komen enkele toeristen tegen, meer niet. We kunnen dan ook overal stoppen om foto’s te nemen en dat doen we dan ook volop. We komen ook Duitsers tegen die de nacht in een camper hebben doorgebracht in dit prachtige gebied. In Noorwegen mag je op deze plekken vrij kamperen. Wat moet het mooi zijn om ’s ochtends wakker te worden met dat uitzicht. We genieten, iedere bocht brengt weer nieuwe verrassingen. We zien ontzettend veel watervallen, prachtige gletsjermeren met hun mooie blauwe kleur, maar ook een soort van maanlandschap. Wat is dit land ontzettend mooi.

Uiteindelijk komen we bij Grotli waar we weer op de normale weg uitkomen. Vanuit hier rijden we door naar Dalsnibba, een uitzichtpunt over de Geirangerfjord. Dalsnibba is een berg van 1476 hoog. Via haarspeldbochten rijden we naar boven. Bovenop vinden we een weergaloos uitzicht over de fjord maar ook over de gletsjers.

Het is ontzettend mooi hierboven. Wel koud, ongeveer 5 graden maar de zon schijnt volop. We zien de weg afdalen naar Geiranger, daar rijden we straks nog overheen. We drinken hierboven een kop koffie met een prachtig uitzicht op de achtergrond. ’s Zomers moet je hier volgens mij niet komen, dan is het afgeladen met touringcarbussen. Maar nu hadden we alle ruimte om overal te kijken en foto’s te nemen. Het zal zo meteen nog moeilijk voor Walter worden wanneer hij de foto’s van vandaag moet uitzoeken.

Daarna zijn we afgedaald naar Geiranger, dat ging best steil naar beneden, zo’n 10%. Maar ook hier hebben we weer meerdere fotostops gemaakt, vooral van de schitterende watervallen die je overal ziet. Er komt zo ontzettend veel water uit de bergen naar beneden en dat zelfs in september. Hoe mooi moet dat zijn in juni.

Aangekomen in Geiranger zijn we eerst ergens gaan lunchen, ik een kipwrap en Walter een kom soep. We konden nog niet inchecken in het hotel, het was nog iets te vroeg. Daarom zijn we maar een korte wandeling gaan maken, we hadden tenslotte de hele dag in de auto gezeten. Het plaatsje Geiranger stelt ook niet zoveel voor. Er wonen slecht 250 mensen. Jaarlijks wordt het dorp wel door honderdduizenden bezocht maar dat was nu ook niet het geval. Ofwel door corona of door de tijd van het jaar. Dat betekent wel dat de meeste winkels ook dicht zijn.

Vandaar dat we een stuk langs de fjord zijn gelopen naar het gehucht Homlong, een half uurtje lopen. Helaas lag deze kant van de fjord al wel in de schaduw maar het was toch wel lekker om even de benen te strekken. En de Geirangerfjord biedt ons mooie beelden. Deze fjord is slechts 15 km lang. Het is een zijtak van de Sunnylvsfjord die op zijn beurt weer een zijtak is van de Storfjord (Grote fjord). De Geirangerfjord staat sinds 2005 op de UNESCO-lijst. Geirangerfjord is op sommige plekken heel smal met steile rotswanden aan beide zijden. En natuurlijk met spectaculaire watervallen die van grote hoogte naar beneden vallen. Het is een van de meest bekende en toeristische fjorden van Noorwegen.

Teruggekomen in het dorp zag ik nog een mooie waterval. De naam hiervan is Fosseråsa. Langs de waterval loopt een cortenstaal trap met 327 treden. Walter liep niet mee naar boven, hij vond dat hij alweer genoeg gelopen had voor vandaag. Dus ben ik alleen de trap opgeklommen voor een mooie blik op deze indrukwekkende waterval. Hij is niet heel hoog maar wel breed en er stroomt ontzettend veel water doorheen dat eindigt in de fjord.

Daarna was het tijd om naar ons hotel te gaan. We zitten middenin Geiranger en hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Nu zijn we weer terug op de kamer om onze dagelijkse plicht te doen, het schrijven van een verslag en het uitzoeken van de foto’s. Ook voor ons is dit even nagenieten van de dag. Morgen rijden we weer verder, we hopen op weer een dag met dit weer.

We overnachten bij Havila Hotel Geiranger.